Innerlijke Thuisbasis.

Innerlijke thuisbasis

Je basis; daarmee zat je als klein kindje op de zachte en veilige moederschoot. Of je vader ondersteunde je basis als hij je als baby optilde, je ruggetje veilig tegen zijn buik, om jou -met jouw specifieke eigenheid- trots te tonen aan anderen. Je moeder keek vertederd toe. Een warm welkom, een zalig thuisgevoel. Een stevig fundament voor een besef van basiszekerheid. In de haptonomie wordt zo’n start in het leven een positief engram genoemd. Een non-verbale vertrouwenwekkende lichaamsherinnering, die steunend voelt bij de ontwikkeling van zelfstandigheid. Een basis die je zekerheid biedt om je in vrijheid te verbinden.

Natuurlijk is de start in het leven niet altijd en voor iedereen zo rooskleurig. Frustraties, kwetsuren of verliezen 'schrijven' negatieve engrammen in je lichaamsherinnering. Dan voelt het niet vanzelfsprekend veilig om je toe te vertrouwen. Je neigt dan bijvoorbeeld naar alertheid, ook als de kust wel veilig is. Als er om wat voor reden dan ook te weinig aandacht voor je was kun je concluderen ‘dan doe ik het maar zelf’. Het kan ook zijn dat je te weinig ruimte kreeg om je eigenheid te ontplooien. Het keurslijf van vroeger zit kennelijk nog te strak.

Volwassenen kunnen hierdoor de neiging krijgen om meer ‘boven in hun lichaam te gaan wonen’. Dit heeft zere schouders, weinig ademruimte, een benauwd gevoel of hoofdpijn als gevolg. Waarom-vragen, piekeren en alsmaar blijven malen, in de valse hoop nare gevoelens te kunnen controleren, bieden uiteindelijk weinig soelaas. Wat dan wel?

Stoppen, zitten en voelen wat er te voelen valt.

Voel de zitting van de stoel, de rugleuning, je voeten stevig op de grond. Alsof je bij jezelf op schoot zit. Je hoeft niets. En dat is voor de meesten het aller moeilijkst. Geen oplossing, geen verbetering. Je krijgt geleidelijk meer en meer contact met je draagvlak dat ‘gehuisvest’ is in je bekkenbodem. De bekkenbodem ligt in je onderbuik als een hangmat waarin je (eindelijk) kunt uitrusten en herstellen. Net als bij een hangmat voelt het prettig als onze spieren niet te strak maar ook niet te slap gespannen zijn.

Bewust aanwezig zijn in je basis brengt een gevoel van zekerheid en veerkracht ofwel resiliance. Denk maar aan een duikelaartje dat -wat er ook gebeurt- steeds weer in het midden terugveert. Hoe meer veiligheid je in je jeugd hebt ervaren hoe meer je durft te vertrouwen op je innerlijke thuisbasis. Ook als je vroeger affectieve bevestiging hebt gemist kun je alsnog eigen stevigheid ontwikkelen waar je op kunt bouwen en vertrouwen.

Ik noem het mijn veilige haven van waaruit ik de wijde wereld in trek en veilig terugkeer. Door stevig op je billen te zitten en te verwijlen bij wat je lichaam te vertellen heeft neem je afstand van de schijnveiligheid van mentale controle. Door te stoppen, te gaan zitten en te voelen beleef je je zelf met lichaamssensaties en gevoelens voluit in het moment.
En ik hoor dagelijks van mensen dat juist het contact met hun basis na enige tijd moeiteloos innerlijke rust brengt.

Het moeilijkst hiervan is voor velen dat je er totaal niets voor hoeft te doen. Vergelijk het met een glas troebel appelsap. Door het te laten staan zakt de droesem vanzelf geleidelijk naar de bodem. Je gaat meer en meer vertrouwen op de veiligheid in je zelf. Je geeft jezelf ruimte om -ook in contact met anderen- in vrijheid keuzes te maken die je goed doen.