Ontwikkel je vanuit je natuurlijke basis: "Mama, ik wil een tol van Sinterklaas".

"Mama, ik wil een tol van Sinterklaas!"

Ik stond pas ter promotie van haptotherapie en haptonomische zwangerschapsbegleiding op een event voor gezondheid en daar kwam een meisje van acht jaar langslopen. Haar moeder maakte grapje over haptonomische zwangerschapsbegeleiding. "Nou, zegt het meisje, dat zou ik best wel willen.” "Oh?", zeg ik en ik raak grappend haar buik aan. Ik merk dat het meisje naar me toe voelt. "Ja, want gisteren was de begrafenis van de vader van een vriendinnetje van mij.” “Dan ben je vast heel verdrietig.” “Ja, heel erg...”
“Nou, dan kom eens op de tol staan.”

Het meisje weet zich geen raad met zo’n groot verdriet. En haar moeder ook niet. Ik gun haar een ervaring om met het verdriet verder te kunnen, zonder dat het weg hoeft. Het meisje gaat op haar blote voeten op de tol staan en probeert evenwicht te houden. Dat lukt niet meteen. Ze ziet het als een uitdaging om de tol zo stil mogelijk te krijgen. Ze houdt wel van een uitdaging.

Dan vraag ik haar om aandacht te geven aan hoe de tol onder haar voeten voelt. Als ze even later op de grond gaat staan, is ze verbaasd: ze staat veel steviger. Ze gaat weer op de tol staan. Ik vraag haar het verdriet te voelen: een stekende pijn in haar borst, bij haar hart. Ik leg een hand op haar onderrug en een hand op haar onderbuik. Ik vraag haar tegelijk met het verdriet mijn handen te voelen. “Oh”, zegt ze even later, “het lijkt wel alsof het minder wordt.” Zo blijven we een tijdje staan, terwijl zij op de tol staat. Dan laat ik haar los en ze onderzoekt verder wat ze met de tol kan doen. Ze gaat erop zitten, ze gaat erop liggen. Dan vraagt ze of de tol van mij is.

“Ja”, zeg ik. “Heb je die dan gekocht?” “Ja.” “Oh, dan wil ik ook een tol!” Ze gaat naar haar moeder en roept:"Mama, ik wil een tol van Sinterklaas!" Het meisje komt terug en vraagt me: "Kan ik dit ook doen als ik boos ben?"

“Jazeker, zeg ik, “maar er is een verschil tussen verdriet en boosheid. Bij verdriet wil je meer in jezelf gaan. Dan helpt de tol om het beter te kunnen dragen in je basis, waar ik je net aanraakte. Dan is het dus fijn als er iemand is met wie je je verdriet kunt delen. Boosheid wil juist meer naar buiten. Dus als je boos bent en je gaat op de tol staan, dan helpt het je om de boosheid te voelen en meer vanuit jezelf tegen iemand te zeggen wat je vindt.” Het meisje is helemaal blij dat ze voelt waar ze haar gevoelens kan dragen. Na deze korte ontmoeting kan ze verder leven mét haar verdriet en boosheid...

Dit meisje van 8 jaar is nog zo puur (ONT-wikkeld), dat ze meteen voelt hoe het werkt om gevoelens te delen en te dragen in haar gevoelsbasis. Bij volwassenen werkt het vaak niet zo snel. Volwassener zijn immers meestal wat IN-gewikkelder. Dit heeft te maken met ervaringen die ze in de loop van hun leven hebben opgedaan en opgebouwde overtuigingen over hoe ze ergens mee omgaan. Volwassenen hebben meestal het één en ander af te leren (bijvoorbeeld ‘willen’ en ‘controle houden’). Het lastige is namelijk dat gevoel zich niet laat sturen, alleen uitnodigen.